İç Savaş

   Eşsiz olmasını planladığım bir sabaha daha uyandım. Yeniden başlıyoruz. Bugün hangi savaşa gireceğimi bilmiyorum. Hangi canavarlarımla yüzleşeceğim ise büyük muamma. Zaten elimi bırakmayan geçmişimin varlığına çoktan alıştım. Güzel bir sabah için bir rutin oluşturun diyorlar. Benim rutinim neydi? Önce hayatı mı sorguluyordum yoksa yüzümü mü yıkıyordum? Yatağımı toplamadan önce yaptığım son şey kafamın içindeki sesleri milyonuncu kez susturmak oluyordu sanırım. Bilemiyorum. Her sabah sıraları oturtamıyorum kafamda. 

   Güzel bir kahvaltı zihne ve ruha iyi geliyormuş. Öyle diyorlar. Ben kendimle konuşmaktan ne yediğimi hatırlayamıyorum bazen. Herkeste böyle midir acaba? Yani her insan kendisiyle uzun sohbetlere girip kendi kafasında kavga çıkartıyor mudur? Gerçi bunlar önemli değil. Karşıdan cevap gelmediği sürece kendi kendime konuşmaya devam edebilirim. Hem psikolog fiyatları da çok artmış. Herkese terapi sertifikası dağıtılmalı. Bence her insan kendisine de terapi yapabilmeli canım.

   Neyse, yine konular karıştı. Hep böyle oluyor. Ne diyordum? Evet, güzel bir gün. 

   Biraz yürüyüşe çıkmak iyi gelir diye biliyorum. Minik çocukların, telaşlı ebeveynlerin, suratından bıktığı anlaşılan yılgın insanların, birkaç sevimli kedi ve köpeğin arasında yürüyüşe çıkıyorum. Şu sıcak havalar olmasa güzel bir günü bu yürüyüşlerle yakalayabilirim aslında. Zira sıcak beni bazen çok sinirlendiriyor. 

   Yürürken insan ne düşünür? Yani sağlık için ne düşünmeli? İnsanlar arasında bunun da bir ideali var mıdır? Yoksa herkes 'herkes'i umursamadan kafasında dünyalar kurup başka dünyaları yıkıyor mudur? Ben bazen fantastik bir dünyanın kahramanı olabiliyorum. Ya da bir bilim-kurgu kitabında okunmayı bekleyen az fiyakalı ama varlığıyla başrolü ayakta tutan yan karaktere dönüşebiliyorum. Ne yalan söyleyeyim yürürken çok sarıyor bu dünyalar. Hatta bazen yürürken yanımdan geçenleri de dünyama dahil ediyorum. En son birini yıldızlararası savaşı başlatan kötü karakter yapmıştım. Üzgünüm, kötülere de ihtiyacımız var.

   Fakat gerçek dünya... Evet, kafamın içinde ilelebet yaşayamıyorum. Kaliteli bir gün geçirmek için sırada mutlak düşmanım var sanırım. Dersler... Masanın başına geçmeliyim. Bir süre odaklanmalıyım. Hayat savaşıma ara verip birkaç soruyla cebelleşmeliyim. Kafamdaki sesleri susturmayı başarıp birazcık ilerleme kaydedersem kendimi şanslı sayarım. Hem belki ilgimi çeken birkaç bilgiyle de karşılaşırım. Zira bazen ortamda satmak için bazı bilgilere ihtiyaç duyuyorum.

   Akşam vakti gelip çatıyor bu curcuna arasında. Bir insan geceyi hem bu kadar sevip hem de bu kadar nefret etmemeli zannımca. Bünye için çok sağlıklı bir durum oluşturmuyor. 

   Peki karanlık çökünce insan ne yapar? Belki birkaç mum, biraz müzik, azıcık da sükunet. Bilemiyorum. Ben hiç sakinliğe eremedim. Müziğin sesi ise içimdekileri silahlandırmaktan başka bir işe yaramadı. 

   Yine çok düşünüyorum sanırım. Bu kadar düşünmenin hasta ettiğini söylemişti dinlediğim bir psikolog. Haklı olabilir. Zira insan en çok içinde verdiği savaşlarda yenilir, en çok içinden darbe alır. Diğerlerinden darbe almadığı kadar. 

   Neyse ki bugün de rutinsizliğim arasında bir rutini tamamlıyorum. Başım patlıyor. Gözlerim yorgun düştü. Loş ışığın altında düşüncelerim daha da dizginsiz oluyor. Üstüme yorgan diye gecenin acımasız karanlığını alıyorum. Yaşam yükünü bugün de atamadım üstümden. Belki ‘güzel’ ve ‘verimli’ bir gün de olamadı. Fakat en azından ne olduğumu ve olmadığımı bugün de biliyorum. Yarın ne getirecek henüz bilmiyorum lakin içimde bir savaşı daha kazandım.

   Şimdilik dünyanın sesini kısıp kafamda yeni hayatlar kurup onları tekrardan yıkmalıyım. Yazacağım çok hikâye, yaşatacağım çok karakter var. Yarın dünyayla olan tek kişilik savaşıma kaldığım yerden devam ederim.

   İyi geceler koca, yaşlı, şişko dünya ve diğer sakinleri.