İmkanlar İçinde İmkansızlıklar Listesi

 

   Hayatı bir yabancı gibi yaşamak nasıl bir şey bilir misin Hikmet Bey? Ben çok iyi bilirim. Hep uzaktan izlersin. Dışlanmış küçük bir çocuk gibi mutsuz hissedersin. Hayat akar, insanlar hayatını yaşar ama sen hep buruk ve eksik kalırsın. İşin kötü tarafıysa küçük çocuk gibi kenara çekilip hayatın akışına izin veremezsin. Daha doğrusu hayat senin yakanı bırakmaz. Muhakkak devam etmen gerekir. Ne kadar kötü hissedersen hisset sana yol vermez. İki dakika nefeslenmene katlanamaz.

   Sen hayatı bir perdenin ardından izlerken aynı hayat seni yaşamaya zorlar. Sırf bu yüzden diğer insanlar içinde ruhsuz bir bedende nefes almaya devam edersin. Yersin, içersin, sohbet eder hatta gülersin. Hepsinin içinde en çok gülmek acıtır. Canın böylesine yanarken gülmek çok zor gelir çünkü. Acına, yaşanmışlıklarına, en çok da yaşanması mümkünken yaşanmamışlıklarına hakaret sayarsın gülmeyi. Ama imtihan da budur ya: Seni en çok zorlayan anda dirayetli kalabilmek.

   Biliyor musun Hikmet Bey, ben dirayetli kalmak istemiyorum. Canım ölesiye yandığında sadece durmak istiyorum. Buğulu bir camdan hayatı izlemek can sıksa da heves kırsa da orada; o perdenin, o camın ardında kalmak istiyorum. Kimseyi görmek, duymak, hissetmek istemiyorum. Ben sadece o anki acımı en derinimde hissedebilmeyi hatta avaz avaz bağırıp onunla yüzleşmeyi arzuluyorum.

   Her seferinde olmuyor.

   Bu konuda insanlar çok heves kırıcı Hikmet Bey. Senden üstün bir sabırla onların hayatına katılıp etrafa beklenmedik bir şekilde neşe katmanı istiyorlar. Oysa ben acımla varım ve bununla da kabullenilmek istiyorum. Hatta bazen kahkahamızın en ortak noktasına gözyaşlarımız düşsün, onlarla da bir olalım istiyorum. Fakat ne yazık ki insanlar acıyı mutluluk kadar kabullenmiyorlar. Benimseyip yaşamak istemiyorlar. Mutluluk ve huzuru birbirine çokça karıştırıp huzuru hep gülmekle bağdaştırıyorlar. Oysa huzur içinde bir tutam da hüzün barındırır. O bir tutamın içindeyse bolca nefessiz kalış, yakarış ve gözyaşı vardır.

   Bilmiyorlar.

   Ne acı!

   Oysa ben acıyı da paylaşmak isterdim. Bir masa dolusu insanla saatlerce güldüğümüz gibi oturup hayatın akışını sakince izlemeyi isterdim. Biliyorum Hikmet Bey, biliyorum. Ben çok şey istiyorum. Lakin ne yapabilirim?

   Ben ki, insanlar tarafından hayata küstürülüp yine insanlara sığınan aciz bir serçe değil miyim?