Meczup

    Cehennemin buz tutmuş tarafından süzülmüş acılarım var benim. İçinde biraz katran, biraz nefessizlik, bir tutam da cümle günahkarların ah'ları... Öyle biraz dediğime de bakma şimdi. Hepsi toplanınca koca kâinata sığmıyor. Bir meczubun kafası kadar karışık, dünyayı anlamlandırmaya çalışan küçük bir çocuğun hayalleri kadar akıl almaz...    Bu acıyla ne yapılır bilmiyorum. Hepsini yuvarlayıp kardan adam yapsam çocukların kıştan uzaklaşmasından korkarım. Zira acıyla yoğrulmuş kardan adamdan ne çıkar ki?    Toplayıp bir dolaba tıksam diyorum. O zaman da evlerin mayasını bozarım. Hem o kadar büyük dolabı ben hangi yerden bulurum?    Kafam çok karışık Hikmet Bey.    Biraz daha zorlasam acılarıma yeni kimlikler yaratacağım gibi geliyor. Hepsini bir kişiliğe büründürüp alıp karşıma konuşacağım. Zira artık her derdin, bir derdi olduğuna inanmaya başladım. Yoksa hangi dert, nasıl bir sebeple kendini bu kadar göstermeye çalışır? Ne için ...

    Eşsiz olmasını planladığım bir sabaha daha uyandım. Yeniden başlıyoruz. Bugün hangi savaşa gireceğimi bilmiyorum. Hangi canavarlarımla yüzleşeceğim ise büyük muamma. Zaten elimi bırakmayan geçmişimin varlığına çoktan alıştım. Güzel bir sabah için bir rutin oluşturun diyorlar. Benim rutinim neydi? Önce hayatı mı sorguluyordum yoksa yüzümü mü yıkıyordum? Yatağımı toplamadan önce yaptığım son şey kafamın içindeki sesleri milyonuncu kez susturmak oluyordu sanırım. Bilemiyorum. Her sabah sıraları oturtamıyorum kafamda.     Güzel bir kahvaltı zihne ve ruha iyi geliyormuş. Öyle diyorlar. Ben kendimle konuşmaktan ne yediğimi hatırlayamıyorum bazen. Herkeste böyle midir acaba? Yani her insan kendisiyle uzun sohbetlere girip kendi kafasında kavga çıkartıyor mudur? Gerçi bunlar önemli değil. Karşıdan cevap gelmediği sürece kendi kendime konuşmaya devam edebilirim. Hem psikolog fiyatları da çok artmış. Herkese terapi sertifikası dağıtılmalı. Bence her insan kendisine ...