Meczup

    Kıyametler kopuyor içimde. Durduk yere başlıyor kıyamet şehrinin akınları. Öyle bir akın ki nefes aldırmıyor koskoca bedene. Büyük, gösterişli evlerde dahi küçük kalıyorum. Sığamıyorum bu bedene, bu şehre ve karanlıktan inşa edilmiş bu kainata. Sarsılıyor tüm normlarım. Koca yirmi bir senede inşa ettiğim doğrularım anlamını yitiriyor ve dünyanın hakikatle yoğrulmuş yanlışlarıyla karşı karşıya kalıyorum. Lakin aciz bedenim tüm bunları kaldırmak için fazla yorgun. Henüz anlıyorum bu gerçeği de. Keşke biri beni uyarsaydı bu acımasızlıklara karşı.    Neyse, yine de derin bir nefes çekiyorum içime. Artık anlam yüklemiyorum ama. Mükemmel ve anlamlı olmak zorunda değil nefeslerim ve dahi geçen günlerim. Gelişine yaşıyorum. Lakin beni bitirecek bu durum. Bunu da biliyorum. Ne acı! Yapacak hiçbir şeyim yok. Aklımdan geçenlere ve beynimi yercesine konuşanlara karşı koyamıyorum.     Dünya kargaşası içinde insanlar gelip geçiyor. Hayat akıyor. Ben öylece duruy...

   İnsanlar Hikmet Bey, insanlar hayaller kuruyorlar. Düşüyorlar. Düşlüyorlar da. Hatta düştükleri kadar kalkıyorlar da. Birtakım engeller yaşıyorlar şu girdap dolu hayatta. Fakat girdap içinde bir damla olmuyorlar. Hep teğet geçiyorlar bu girdaba. Sallantılı bir hayat içre yaşasalar da gönül hanelerini o sallantıya kurban etmiyorlar. Çok özeniyorum Hikmet Bey ve bir o kadar da üzülüyorum.     İnsanların tırnaklarıyla yukarı çıkma çabalarının yanında ben nefes dahi almayı zahmet biliyorum. Bu beni çok yorgun ve çok aciz hissettiriyor. Hani bilirsin o hissi; düşkünlük vaktinde ufacık bir işi dahi yapamazsın da başkasına muhtaç kalırsın ya... Boğulursun sonra. 'Allah'ım' dersin. 'Allah'ım şu muhtaçlık yerine bir parça kefenle eş olsaydım.'     Bu bile anlatamıyor şu rezil ruh halini. Ruhum cehennemin yedi kat dibinde acılar içinde kıvranırken ben hayata, insanlara, zamana yetişmeye çalışıyorum. Sürekli koşuyorum. Neye, niye koştuğumu dahi bilmeden n...