Meczup

    Sürekli güzel bir dünya hayal etmişimdir. İnsanıyla, havasıyla, dünya görüşüyle, saygısıyla, sevgisiyle, gökyüzüyle güzel bir dünya hayal ettim. Çizdim o dünyayı, yazdım her yere, kazıdım gökyüzüne. Adım adım işledim. Ona da yaşam alanı oluşturdum; bembeyaz, saflıktan da beyaz bulutlardan. Onun yeryüzüne de çiçek ektim anlayış denen duygudan. Çok şey istemedim aslında ben bu dünyada. Savaş olmasın, hayat güllük gülistanlık olsun demedim. Çünkü asla öyle bir şey olmayacak. Hiç küslük olmasın da demedim. İnsanın fıtratı bu, kendi içinde küser birilerine, sonra tekrar barışır. Sevgi dışında tüm duyguları yok edelim de demedim. Öyle olsa sevginin ne anlamı kalacak şu hayatta? Mesela insanlar iki şiir okusun. Düşünsünler onun üstünde. Sevdikleri bir şiir mutlaka olsun. Durduk yere mırıldansınlar şiirlerini sokakta. Birinin şiiri diğerine karışsın, şiirdaşlık hasıl olsun. Güzel insanlar birbirlerini şiir dilinden tanısınlar. Şiir duruşu olsun bence bu dünyada. Bir ş...

   Ruhu daralıyordu, farkındaydım. Farklı bir değişime gebeydi bakışları. Geçmişe özlem duyduğunu ne yapsa gizleyemiyordu. Muhsin abi tanıdım tanıyalı böyleydi. Hep birilerini kaybetmiş gibi etrafı süzer, en keyifli dakikalarında boşluğa dalar ve ekseriyetle bir  yanı buruk dururdu.    

   Yine ben geldim Tanrım. İnsanlar çok suskun olmamdan şikayetçi. Halbuki bu aralar çenem çok düşük. Sen de biliyorsun. Sürekli konuşuyorum seninle. Nasıl, nerede ve ne konuda olduğu önemli değil. Bunu yapmak iyi geliyor.