Ben acizliğime kelam hırkasını giydirip kulağa küpe sözler etmek istiyorum; acziyete düşüren çaresizliğe dair. Bir insanın yaşayacağı en kötü duygu nedir diye sorsalar tereddüt etmeden çaresizlik derim. Sizi acıdan ağlatan mutsuzluğa bile haddini bildirecek kadar geniştir çaresizliğin hududu. Nefes alamıyorum dediğiniz karanlık gecelerde bile ciğerinize ne çok hava çektiğinizi fark ettirir. Çaresizlik sizi, cümle alemde bulunan kuyuların dehlizlerine atar. Okyanusun ucu görünmeyen karanlıklarında bırakır bir başınıza. Acılar çektirir, derin uykulardan uyandırır. Sizi; ‘Beni bugün kimse üzemez.’ dediğiniz anda, bir köşe başında, başınız ellerinizin arasında çökmeye mecbur bırakır çaresizlik. Gülmeyi hesabınızdan zaten çıkarın ama ağlamayı bile özler olursunuz. Okyanusta bir damla etmeyecek yaş için cümle denizleri yakasınız gelir, sırf o damla gözünüzden akmıyor diye. Ayağınızın altından yer kayar, gök kayar. Kıtalar birken bin olur...
Heybemde seni anlatan kelamlar taşıyorum.