“Senin bu yaşadığına insanlar hayat demiyor Asude.” Gecemi gündüzümden ayıran ve varoluşumdaki sürükleniş serüvenim için bana ilk yamuk adımı attıran cümle buydu. Bu kadar kısa ve bu kadar da netti. Kalemin kılıçtan böylesine keskin olacağını tahayyül bile edemezdim. Tek nefeste söylenmiş bu cümle, nefesimi kesmeye hatta benim gibi umursamazın keyfini bozup yerinden kaldırmaya yetecek kadar acıydı. İlk zamanlar çok sinirliydim böylesi bir cümleye. Kim, ne hakla beni rahatsız ederdi? Bunca yıllık keyfimi bozan bir cümleye karşı gelememiştim. Tek yapabildiğim bu cümlenin bende oluşturduğu baskıya mahallenin delisiyle söylenmek olmuştu. Lakin hak verirsiniz ki basit bir söylenme, koskoca keyif krallığının yıkılmasının beraberinde getirdiği öfkeyi dindiremezdi. O zamanlar henüz fark edemediğim çok önemli bir ayrıntı vardı. Esasında o zamanlar fark etmeyi akıl bile edemediğim binlerce ‘şey’ vardı. Beni ben yapan ‘şeyl...
Heybemde seni anlatan kelamlar taşıyorum.