Yüzyıllardır aynı cümlenin içinde hapsolmuş ve zamanla anlamını yitirmiş bir kelimeyim Hikmet Bey. Aynı zamanda gün içinde yanından teğet geçilen fakat dönüp de varlığı fark edilmeyen yok sayılmaktan yorulmuş bir garip meczubum. Hepsi birleştiğinde büyük anlamlar oluşturması gerekirken şu yaşlı gezegende tek bir anlamın dahi aklına gelmiyorum. Öylesine karanlık, öylesine derin ki bu his; tek başına bir karadelikle eş tutuluyorum. Düşüyorum, kalkıyorum, hayatın kan kokan dikenli tellerine ellerimi dolayıp bir çocukmuşçasına onunla oynuyorum. Gidiyorum bir tepeye; gürlüyorum, taşıyorum. Lakin bu ölümcül his bir dağ oluyor ve çörekleniyor yüreğime. Bir yürek ne kadar büyük ne kadar tanımsız ne kadar hiçliğe yakın olabilir o anlarda anlıyorum. En çok o anlarda dolaşıyorum kalbimin bilinmez dehlizlerinde. Şunca cümleyle denk düşene kadar çok kelam harcadım ömrümden. Düşmemek, düşsem de orada kalmamak için sarfettim hepsini. Şu kadarcık hayatımda hep '...
Heybemde seni anlatan kelamlar taşıyorum.