Meczup

 Kelimelerin boğuklaştığı, anlamdan uzaklaştığı bir zamanda Muhsin abiyle her zamanki susuş ayinlerimizi gerçekleştiriyorduk. Bu bir tür ibadetti bizim nazarımızda. Belki dıştan susuyorduk ama içten içe çok güzel konuşuyorduk. Zira bir susuş ancak böyle anlam kazanabilirdi. 

   Normal bir gün akışında anormal kelimelerimle karşına çıkmak istediğim vakit içindeyim Hikmet Bey. İçime attıklarım tüm benliğimi bitirmek üzereyken  etmeliyim bu kelamları. Çoğu lafügüzaf olacak ama ben yine de kalan son sesimle sessizliğimi haykıracağım. Cümle cihan duymasa kaç yazar ki? Sessizliğin kulak yırtan çığlığını yedi kat gökte hissedebiliyorum. Sen söyle, ne işime yarar ademoğlunun sağır kulakları?